1960 Sonrası Türk Hikayeciliği Özellikleri Nelerdir? Yazarları ve Maddeler Halinde Özellikleri…

1960 Sonrası Türk Hikayeciliğinin Özellikleri

60’lı yıllara geldiğimizde hikaye, bağımsız bir tür olarak gelişmişti. Hikâyeciler, toplumsal çizgilerden bireysel duyarlılıklara, hatta milli dini çizgilere kadar çeşitli anlayışlarda eserler verdiler. Bu dönemde, postmodernizm ve modernizm akımlarının etkisiyle hikâye anlatım ve teknik olarak da gelişti.

Farklı yönelimler dikkat çekiyordu:

• Bireysel duyarlılık
• Milli ve dini anlayış
• Toplumsal çizgi

Yazar sayısı arttı ve öykülerde anlayış ve konu çeşitliliği ortaya çıktı. 60’lı yılların sosyal ve siyasi ortamı hikâyelere yansıdı ve toplumun her kesiminden kahramanlar seçildi.

Yazarlar ve Maddeler Halinde Özellikler

Edebi akımlar arasında realizm, natüralizm ve sürrealizm öne çıkıyordu. 1960 sonrası hikâyeciliğin özellikleri şunlardı:

• Varoluş, kuşak çatışması ve yalnızlık gibi bireysel konular işlendi.
• Gözlem ve iç seslere yer verildi.
• Bilinç akışı tekniği kullanıldı.

Ayrıca, yenilikçi öykülerde kişinin toplumdaki yeri sorgulandı ve yabancılaşma, kadın-erkek eşitsizliği gibi konular ele alındı. Toplumsal gerçekçi hikâyeler arttı ve fırsat eşitsizliği, işsizlik, köyden kente göç gibi sorunları inceledi.

Bu dönemde kadın yazarların sayısı da giderek yükseldi. Sevim Burak, Leyla Erbil ve Ayfer Tunç gibi isimler, ilgi çekici öyküler kaleme aldı.